2010-05-21 07:30:20 
Sprawdzając certyfikaty urządzeń amator może porównać kolektory (o ile są tego samego typu - płaski z płaskim lub próżniowy z próżniowym).
Parametry kolektorów
Współczynnik przenikania ciepła liniowy oraz kwadratowy - im są mniejsze tym lepiej. Określają jakość izolacji termicznej urządzenia. Bywają różnie nazywane i oznaczane (najczęściej "a1" i "a2"), ale bardzo charakterystyczne są jednostki: W/(m2·K) oraz W/(m2·K2).
Sprawność optyczna - im wyższa tym lepiej. To maksymalna sprawność kolektora słonecznego uzyskiwana w sytuacji, gdy jego temperatura jest równa temperaturze otoczenia (zatem nie ma ucieczki ciepła). Wielkość ta wskazuje, jaką część docierającej do kolektora energii słonecznej zostanie zamieniona na ciepło - z uwzględnieniem zarówno parametrów absorbera, jak i wpływu osłaniającej go szyby.
Sprzedawcy zamiast sprawności optycznej chętnie eksponują robiące na laikach większe wrażenie parametry samego absorbera: współczynnik absorpcji przekraczający 95% oraz niski, poniżej 5%, współczynnik emisji, sugerując, że porównanie tych wartości określa sprawność całego urządzenia. Jednak o ile różnice w sprawności optycznej są duże pomiędzy poszczególnymi urządzeniami, to parametry absorberów są niemal identyczne.
Kolektory płaskie mają wyższą sprawność optyczną niż próżniowe, dlatego w sezonie letnim mogą być efektywniejsze, bo wówczas ich gorsza izolacja cieplna traci na znaczeniu.
Powierzchnia kolektora słonecznego - im większa tym lepiej. Najczęściej podawana jest powierzchnia absorbera oraz powierzchnia apertury, czyli powierzchnia, z której promieniowanie słoneczne pada na absorber. W kolektorach płaskich różnice pomiędzy tymi dwoma wielkościami są znikome, ale w kolektorach rurowych powierzchnia apertury jest znacznie większa od powierzchni absorbera (skupia się na nim promieniowanie z dużej powierzchni). Najlepiej jeśli producent podaje inne parametry, np. uzysk energii z 1 m2 kolektora, bazując na powierzchni apertury, bo w odniesieniu do rurowych kolektorów próżniowych przyjęcie powierzchni absorbera prowadzi do sztucznego zawyżenia wyników.
Uwaga!
Producenci często podają też powierzchnię zabudowy - warto na nią zwrócić uwagę, bo informuje o tym, ile miejsca zajmie kolektor na dachu lub ścianie.
Potwierdzony certyfikatem roczny uzysk energii z 1 m2 powierzchni kolektora. Im jest wyższy, tym lepiej - trzeba jednak od razu sprawdzić, jak i dla jakiej miejscowości był liczony. Bardzo często producenci podają wartości uzyskane na terenie Niemiec, a w polskich warunkach zwykle będą one mniejsze.
Nie mniej istotne jest określenie, jaką część rocznego zapotrzebowania na c.w.u. pokrywała instalacja. Jeśli było np. tylko 30%, to wystarczyło mniej kolektorów a uzysk z 1 m2 był większy niż w instalacji w większej instalacji wykorzystującej ten sam model kolektorów, ale zaprojektowanej tak, by pokrywała 60% zapotrzebowania rocznego. Z 1 m2 powierzchni płaskiego kolektora szacunkowo rocznie można uzyskać 350-400 kWh energii cieplnej.
opr.: Redakcja
zdjęcie:
Komentarze